دکتر جليلي: فتن? 88 به‌خاطر اين بود که بعضي‌ها ارزش رأي خود را بيشتر مي‌دانستند و مي‌خواستند رأي مردم شهرستانها و روستاها را وتو کنند؛ اما ولايت فقيه در برابر آنها ايستاد

کم کم دلم از اين و از آن سير ميشود
با چشم مهربان تو تسخير ميشود
هر روز پشت پنجره مي ايستم وبعد..
اشکي که تا گونه سرازير ميشود
اين خوابها که همسفر هر شب منند
يک روز مو به مو همه تعبير ميشود
اللهم عجل لوليک الفرج

حضرت مهدي (ع):
من وصىّ آخرين‏ ام، به وسيله من بلا از خانواده و شيعيانم دفع مى ‏شود

دلــم به مستحبي خوش است که جوابش واجب است:

الســــلام عليــک يا صاحــب الزمـــان (عج)

دکتر جليلي: هنر امام، برپايي نظامي بود که در آن، ارزش رأي يک تهراني با ارزش رأي يک بشاگردي برابر است

اول و آخر عشقا خودتي
واسه من تموم دنيا خودتي
برا يوسف جايي پيدا نميشه
وقتي که يوسف زهرا خودتي
من ازت يه خواب ببينم بسمه
توي خواب پيشت بشينم بسمه
خواسته ي زياديه پيشت باشم
اسممو ببر همينم بسمه
به چشمام اگه غبارت بخوره
توي کوچمون گذارت بخوره
مي ميرم من مي ميرم من مي ميرم
تاشايدجونم به کارت بخوره
جمعه دلگير و دلگير توئه
آسمون تشنه ي تصوير توئه
مادرت منتظر ظهورته
خشم عباس توي شمشير توئه

شعبان بهانه اي است براي دوستي با خدا ،

لحظه هايت سرشار از اين دوستي باد.

ماه ميلاد سه پرچم دار عشق

دلبر و دلداده و دلدار عشق

ماه ميلاد سه ماه عالمين

سيد سجاد و عباس و حسين(ع)

ولادت سه نور ولايت بر شما دوست عزيز مبارک

براي تكان دان خودتان از سرتان كمك بگيريد
اما براي تكان دادن ديگران از قلبتان

[گل][گل]

ممنون دوست خوبم

با اينکه بي وفا شده ام با وفا ببخش

اين بار محض خاطر زهرا(س) مرا ببخش

خود را اسير بند معاصي نموده ام

من توبه مي کنم تو فقط بنده را ببخش

خوبي نکرده ام که تو خوبي کني ولي

آقا بيا و جان عزيزت شما ببخش

بد کرده ايم يوسف در چاه فاطمه(س)

يا ايّها العزيز دل ما بيا ببخش

اينجا تمام يوسف خود را فروختند

اين قوم را به خاطر مشتي گدا ببخش

کنعان خراب گشت و صفا پر کشيد و رفت

ديگر بيا به کلبه ي احزان صفا ببخش

يا اباصالح المهدي ادرکني

پائيز شدفصل بهاري که به من دادند
طي شد تمام روزگاري که به من دادند

خورشيد پيشم هست اما من نمي بينم
نفرين به اين چشمان تاري که به من دادند

يعقوب نابيناي راه يوسفم کرده
اين گريه ي بي اختياري که به من دادند

از بس نيامد که زمان رفتنم آمد
اينگونه سرشد انتظاري که به من دادند

پايان کار "من" به وصل "او" نينجاميد
آخر چه شد قول و قراري که به من دادند

اي جاده ها! اي جمعه ها! اي مردم دنيا
کو وعده آن تکسواري که به من دادند

من آرزوي ديدنش را مي برم _ شايد ...
... گاهي بيايد تا مزاري که به من دادند