تزاوَرُوا تَحـابـّوا و تَصـافَحُـوا و لا تَحـاشَمُـوا
به ديدن يکديگر رويد تا يکديگر را دوست داشته باشيد و دست يکديگر را بفشاريد و به هم خشم نگيريد.
صِلَةُ الرَّحِمِ توجِبُ المَحَبَّةَ وَ تَكبِتُ العَدُوَّ؛
صله رحم، محبّت آور است و دشمنى را از بين مى برد.
إِذا أَحبَبتَ رَجُلاً فَلا تُمازِحهُ و َلا تُمارِهِ؛
هر گاه كسى را دوست داشتى، با او نه شوخى كن نه مجادله.
و َالّذى نَفسى بِيَدِهِ لا تَدخُلُوا الجَنَّةَ حَتّى تُؤمِنوا وَ لا تُؤمِنوا حَتّى تَحابّوا أ و لا أدُلُّـكُم عَلى شَئىٍ اِذا فَعَلتُموهُ تَحابَبتُم؟ اَفشُوا السَّلامَ بَينَـكُم؛
به خدايى كه جانم در اختيار اوست، وارد بهشت نمى شويد مگر مؤمن شويد و مؤمن نمى شويد، مگر اينكه يكديگر را دوست بداريد. آيا مى خواهيد شما را به چيزى راهنمايى كنم كه با انجام آن، يكديگر را دوست بداريد؟ سلام كردن بين يكديگر را رواج دهيد.
اِنَّ اللّهَ لَيَرحَمُ العَبدَ لِشِدَّةِ حُبِّهِ لِوَلَدِهِ ؛
بدون ترديد ، خداوند بر بنده خود به خاطر شدّت محبّت به فرزندش ، رحم مى كند.
اَللّهُمَّ اِنّى أَسأَلُكَ الزَّينَ و َالزّينَةَ وَ المَحَبَّةَ وَ أَعوذُ بِكَ مِنَ الشَّينِ و َالشَّنَآنِ و َالمَقتِ؛
خدايا از تو خوبى، آراستگى و محبّت را خواستارم و از بدى و دشمنى و كينه، به تو پناه مىبرم.
امام على عليه السلام :<\/h5>
مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِالنّاسِ حازَ مِنهُمُ المَحَبَّةَ؛هر كس به مردم خوش گمان باشد، محبّت آنان را بدست مى آورد.
مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِالنّاسِ حازَ مِنهُمُ المَحَبَّةَ؛
هر كس به مردم خوش گمان باشد، محبّت آنان را بدست مى آورد.
عَلَيكُم ْبِالسَّخاءِ وَ حُسنِ الخُلقِ فَإِنَّهُما يَزيدانِ الرِّزقَ وَ يو جِبانِ المَحَبَّةَ؛
به يكديگر هديه بدهيد تا محبّت را در ميان خود بيفزاييد.
امام صادق عليه السلام :
إنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ لَيَرحَمُ الرَّجُلَ لِشِدَّةِ حُبِّهِ لِوُلدِهِ؛خداوند عز ّو جلّ انسان را براى محبّت بسيار به فرزندانش مورد رحمت خود قرار مى دهد.
إنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ لَيَرحَمُ الرَّجُلَ لِشِدَّةِ حُبِّهِ لِوُلدِهِ؛
خداوند عز ّو جلّ انسان را براى محبّت بسيار به فرزندانش مورد رحمت خود قرار مى دهد.
اَلقَولُ الحَسَنُ يُثرِى المالَ و َيُنمِى الرِّزقَ و َيُنسِئُ فِى الأَجَلِ وَ يُحَبِّبُ إلَى الاهلِ وَ يُدخِلُ الجَنَّةَ؛
گفتار نيك، ثروت را زياد و روزى را فراوان مى كند، مرگ را به تأخير مى اندازد، (انسان را) محبوب خانواده مى كند و به بهشت وارد مى نمايد.
خَيْرُ الْمُؤْمِنِينَ مَنْ كَانَ مَأْلَفَةً لِلْمُؤْمِنِينَ، وَ لَا خَيْرَ فِيمَنْ لَا يَأْلَفُ وَ لَا يُؤْلَفبهترين مؤمنان كسى است كه با مؤمنان اُنس بگيرد و كسى كه انس نگيرد و انس نپذيرد، خيرى در او نيست.
اَلنُّصحُ يُثمِرُ المَحَبَّةَ؛
خيرخواهى محبتآور است.
ثَلاثُ خِصالٍ تَجتَلِبُ بِهِنَّ المَحَبَّةَ: اَلنصافُ فِى المُعاشَرَةِ و َالمُواساةُ فِى الشِّدَّةِ وَ الاِنطِواعِ وَ الرُّجوعُ إِلى قَلبٍ سَليمٍ؛
با سه خصلت، محبّت (ديگران) به دست مى آيد: انصاف در معاشرت، همدردى (با ديگران) در سختى ها، و بازگشت به قلبى پاك.
غَسلُ الرَّأسِ بِالخَطمىِّ اَمانٌ مِنَ الصُّداعِ وَ بَراءَةٌ مِنَ الفَقرِ وَ طَهورٌ لِلرَّأسِ مِنَ الحَزاز؛
شستن سر با خطمى، مايه ايمنى از سر درد، بركنار ماندن از فقر و پاكيزگى سر از شوره است.
