آرام بر لبــــان عطشـــناک بوســـــــه زد
در بر گرفـت قامـــــــت در خون تپيــــده را

زينب ! عمود خيـــمه عالم شکسته شد
وقتي که کوفه بر تو فرو بســـت ديده را

زينب ! به گوشه گوشه صحرا صبور باش
گلهاي نوشکفتـــــه از شاخه چيـــده را

پيراهنــــي که بوي حسين تو مي دهد
زينب ! صبـــــور باش دو دست بريـده را

آنک بگو به پســـــتي و نامردمـــي بگو
آن سينه سرخهاي به مقصد رسيده را

زينب بگو به پستــــي و نامردمـي بگو
اين گرگــــهاي وحشي يوسف دريده را

زينب بگو که از پس اين شام مي رسد
يک دست مهـــربان که بر آرد سپيده را

هر چند پاي بي رمق او توان نداشت

هر چند بين قافله جانش امان نداشت

بار امانتي که به منزل رسانده است

چيزي کم از رسالت پيغمبران نداشت

جز گيسوان غرق به خون روي نيزه ها

در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت

آيا به جز حوالي گودال، ساربان

راهي براي رفتن اين کاروان نداشت؟

يک شهر چشم خيره به ... بگذار بگذريم

شهري که از مروّت و غيرت نشان نداشت

آري هزار داغ و مصيبت کشيده بود

اما تنور و تشت طلا را گمان نداشت

ديگر لب مقدس قرآن کربلا

جايي براي بوسه‌ي آن خيزران نداشت!

دلم مي رفت با هر نيزه و تو...

سفر کرديم با هم عمه زينب!

من و داغ و سر بر نيزه و تو...

در صحنه با شکوه عاشورايي

در بارش تيغ و غربت و تنهايي

با قافله اي که رنج با خود مي برد

والله نديده ام به جر زيبايي!

خدايا...........

خدايا فقط تو را مي خواهم.....باور کرده ام که فقط تويي سنگ صبور حرف هايم
مي ترسم از اينکه بگم دوسش دارم...اون نمي دونه که با دل من چه کرده...نمي دونه که دلي رو اسير خودش کرده
هنوز در باورم نيست که دل به اون دادم و اون شده همه هستي ام
روز هاي اول آشنايي را بياد مياورم آمدنش زيبا بود ...آنقدر زيبا حرف مي زد که به راحتي دل به او باختم و او شد اولين عشقم در زندگي
بارالها گويي تو تمام زيبايي هاي عالم را در چهره و کلام او نهاده بودي
واين گونه مرا اسير او کردي و دل کندن از او شد برايم محال و داشتنش بزرگترين ارزويم در زندگي
حالا که عاشقش شدم تو بگو چه کنم که تنهايم نگذارد....خدايا امشب به تو مي گويم چون تو تنها مونس تنهايي هايم هستي..
چگونه بگويم بدون او مي ميرم....او رفته و در باورم نيست نبودنش...
خود خوب مي دانم او مرا کودکي فرض کرد که نمي داند عشق چيست و براي عاشقي حرمتي قائل نمي باشد
مرا به بازي گرفت يا شايد....نمي دانم.....دگر هيچ نمي داني.. اعتراف مي کنم نفسم به بودن او وابسته است
بعد رفتن او دگر اين نفس را هم نمي خواهم....حال تو بگو چه کنم ؟
بار خدايا دوست دارم مرا بفهمد حتي براي يه لحظه