پروردگارا ببخش مرا که انقدر حسرت نداشته هايم را خوردم ، شاکر داشته هايم نبودم…

کوله بارم بر دوش / سفري بايد رفت / سفري بي همراه / گم شدن تا ته تنهايي محض / يار تنهايي من با من گفت: / هر کجا لرزيدي / از سفرترسيدي، / تو بگو، از ته دل / من خدا را دارم…

خدايا من به عنوان بنده حاجتم را گفتم. تو هم که خدايي ! اميدوارم اگر قرار به برآورده نشدنش هست ، از حکمت تو باشد تا بي لياقتي من…

ما زنده به لطف و رحمت زهرائيم / مامور براى خدمت زهرائيم/روزى که تمام خلق حيرانند/ منتظر شفاعت زهرائيم. ببخش اگر دير اومدم. فعلا تو مسافرتيم

سلام
رسول مکرم اسلام (صلوات الله عليه و آله ):
چشم هايتان را از نامحرم بپوشانيد تا عجايب و شگفتي ها را ببينيد


«چشمت به نامحرم که مي افتد، اگر خوشت نيايد که مريضي! پس اگر خوشت آمد فورا چشمت را ببند و سرت را پايين بينداز و بگو:

« يا خَيرَحَبيبٍ و مَحبوبٍ صَلِّ عَلي مُحمّدٍ و آلِه» ؛

يعني خدايا من تو را مي خواهم، اينها چيه، اين ها دوست داشتني نيستند ، هر چه نپايد، دلبستگي نشايد ... جناب شيخ رجبعلي خياط

سلام من به مدينه به آسمان غريبش/به مسجد نبوي وبه آستان رفيعش/
سلام من به تو اي بانويي که مرد نبردي / زغير حادثه ديدي به يار شکوه نکردي
صل الله عليک يا فاطمه الزهرا(س) يا قره العين الرسول

اين عيد پر از عطر دل انگيز خـــداست
سرشار ترين آينه ي خــــاطره هاست
نوروز خوشت هميشه رنگين با عـشق
آراسـته با دلي که همراه خـــــداست

عطر نرگس،رقص باد
نغمه شوق پرستوهاى شاد
خلوت گرم كبوترهاي مست
نرم نرمك ميرسد اينك بهار
خوش بحال روزگار...

من شنيدم که شما فصل بهاري آقـــــــــــا!
به دل خسته ما صبر و قراري آقــــــــــــــا!
عمر يکسال گذشت و خبري از تو نشد
هوس آمدن اين جمعه نداري آقــــــــــــا؟!
در هياهوي شب عيد، تو را گم کرديم
غافل از اينکه شما،اصل بهاري آقـــــــــــا…

اي کاش که انتظار معني ميشد،
بي تابي جويبار معني ميشد،
وقتي که سحر شکوفه صبح دميد،
با آمدنت اي يار بهار معني ميشد.
امام صادق فرمودند: نوروز روزي است که قايءم ما اهل بيت در آن روز ظهور ميکند. سال 93 با جمعه شروع ميشه دعا کنيد روز پايان انتظار باشه.

اشکها قطره نيستند،بلکه کلماتي
هستند که مي افتند...
فقط به خاطر اينکه :
پيدا نميکنند کسي را
که معني اين کلمات را بفهمد...

گاهي دلتنگ ميشوم...
دلتنگ تر ازهمه ي دلتنگي ها..
گوشه اي مي نشينم وحسرت ها راميشمارم
?صداي شکستنها وخنده ها را?
و وجدانم را محاکمه ميکنم:
کدام قلب را شکستم به کدامين دلتنگي خنديدم که اينگونه دلتنگم?!!!

پروردگــــارا . . .
حـقــارت قـلـمـم در نـگـاشـتـن بــراي تــو چــه افــروخـتـه هـويـدا مــي شـود! و بـنـد بـنـد واژه هــايــم در وصـف تــو چــه عـاجـزانه مـنـفـک مـي شـونــد . . .

دلتنگي؛
خيابان شلوغي است
که تو در ميانه‌اش ايستاده باشي
ببيني مي‌آيند
ببيني مي‌روند
و تو همچنان،
ايستاده باشي!