به درگاهي پناه آورده‌ام کز در نمي‌راند

که هرکس را که درمانده‌ست سوي خويش مي‌خواند

اميد اولي که هر زمان او را رها کردم،

اميد آخرم شد نام او را تا صدا کردم

خداوندا، خداوندا قرارم باش و يارم باش

جهان تاريکي محض است، مي‌ترسم، کنارم باش

اگر گم کرده‌ام در اين همه بي‌راهه راهم را

تويي که مي‌بري سوي سپيدي‌ها نگاهم را

صدايم مي‌کني وقتي صدايم غيرِ آهي نيست

خطابخشي، به اشک و توبه مي‌بخشي گناهم را

خداوندا، خداوندا قرارم باش و يارم باش

جهان تاريکي محض است، مي‌ترسم کنارم باش

چهارتا پسرم شهيد شدند،اصغرم چيز ديگري بود.

براي من هم کارپسر ها را مي کرد، هم کار دختر ها را

وقتي خانه بود،نمي گذاشت دست به سياه و سفيد بزنم .

ظرف مي شست،غذا مي پخت.اگر نان نداشتيم ،

خودش خمير مي کرد ،تنور روشن مي کرد.خيلي کمک حالم بود.

وقتي رفت جبهه ،همه مي پرسيدند «چطوردلت آمد بفرستيش ؟»

فقط به شان مي گفتم « آدم چيزي رو که خيلي دوست داره ،بايد در راه دوست بده»

شهيدي قبري براي خودش کنده بود. به مادرش نشان مي دهد ومي گويد هرگاه شهيد شدم مرا در اينجاخاک کنيد. يک ترکش به نزديکي او مي افتد. سرش جدا مي شود. وقتي جسد بدون سر را مي برند در آن قبر خاک کنند مي بينند آن قبر اندازه ي جسد بدون سر است.

در وصيت نامه اش :

منو شرمنده زهرا قرار مده اگر شهيد شدم سر به تنم نباشد

ان شاءالله روز خوبي داشته باشيد....

التـــماس دعــــــآ

.

از هر چي ترسيدم رسيدم ، پس از خــــدا ميترسم تا به خودش برسم