م البنين مضطر نالد چو مرغ بى پر
گويد به ديده تر، ديگر پسر ندارم

زنها! مرا نگوييد ام البنين از اين پس
من ام بى بنينم ، ديگر پسر ندارم

مرا ام البنين ديگر مخوانيد
به آه و ناله ام يارى نماييد

بنالم بهر عباسم شب و روز
شده آهم به جانم آتش افروز

به دشت کربلا آن مه جنبينم
شنيدم بود سقاى حسينم

به دريا پا نهاد و تشنه برگشت
حسينش تشنه بود، از آب لب بست

گذشت از آب و کسب آبرو کرد
به سوى خيمه ها با آب رو کرد

ز نخلستان چو بر سوى خيم شد
به دست اشقيا دستش قلم شد

شنيدم آنکه جدا شد ز قامت عباس
دو دست بر اثر ظلم قوم حق نشناس

به چشم راست خدنگش رسيده از الماس
چمن خزان شد و پژمرده گشت چون گل ياس
***فائيز تبريزي***