غروب عمر شب انتظار نزديک است

طلوع مشرقي آن سوار نزديک است



دلم قرار نمي گيرد از تلاطم عشق

مگو «براي چه؟»، وقت قرار نزديک است



اگر که در کف ديوارها گل و لاله است

عجيب نيست که ديدار يار نزديک است



بيا که خانه تکاني کنيم دلها را

از انجماد کسالت، بهار نزديک است



بيا! چو لاله تنت را به زخم آذين بند

بيا و زود بيا! روز بار نزديک است



فريب خويش مده، تشنگيت خواهد کشت

دو گام پيش بنه، چشمه سار نزديک است



در آسمان پگاه آن پرنده را ديدي؟

اسير موج نگردي، کنار نزديک است

از نو شکفت نرگس چشم انتظاري ام

گل کرد خار خار شب بي قراري ام



تا شد هزار پاره دل از يک نگاه تو

ديدم هزار چشم در آيينه کاري ام



گر من به شوق ديدنت از خويش مي روم

از خويش مي روم که تو با خود بياري ام



بود و نبود من همه از دست رفته است

باري مگر تو دست بر آري به ياري ام



کاري به کار غير ندارم که عاقبت

مرهم نهاد نام تو بر زخم کاري ام



تا ساحل نگاه تو چون موج بي قرار

با رود رو به سوي تو دارم که جاري ام



با ناخنم به سنگ نوشتم : بيا , بيا

زان پيشتر که پاک شود يادگاري ام