نه من آنم که ز فيض نگهت چشم بپوشم

نه تو آني که گدارا ننوازي به نگاهي

در اگر باز نگردد، نروم باز به جايي

پشت ديوار نشستم چو گدا بر سر راهي

کس به غير از تو نخواهم چه بخواهي چه نخواهي

باز کن در که به غير از اين خانه مرا نيست.

معبودا

مگر مي توان شيريني عشق تو را چشيد و از تو روي گردان شد ؟

مگر مي توان لذت همجواري با تو را درک کرد و ميل جاي ديگر داشت ؟

سرنوشت مرا خير بنويس

تقديري مبارک

تا هر چه را که تو دير مي خواهي زود نخواهم

و هر چه را که تو زود مي خواهي دير نخواهم .

خدايا

مارو ببخش که در کار خير

يا “جار” زديم

يا “جا” زديم

يا عزيز الله (ع)

تو به دادم نرسي ، مي روم از دست ، حسين

مستغاثٌ بک ارباب ، که بهتر باشم

گر بنا هست ، مرا دست کسي بسپاري

بهتر آن است ، غلام علي اکبر باشم

حسين قربانچه

ايستادگي کن ، ايستادگي کن ؛ و ايستادگي کن …

و به ياد داشته باش که لشکري از کلاغها

جرات نزديک شدن به مترسکي که ايستادگي را

فقط به نمايش مي گذارد ندارد . .