امام حسين (ع) :
شما را به پرهيزگاري سفارش مي كنم
زيرا كه خداوند براي كسي كه
از او تقواپيشه كند
ضمانت نموده كه امور ناخوشايند
را از او باز دارد و از آنجا كه نمي پندارد روزي اش را مي دهد .
بحارالانوار ، جلد 78/ص 121.
كاري را كه انجام مي دهي ،
همانند شخصي انجام بده كه مي داند
هر گاه گناه كند ، كيفر مي شود ،
و هر گاه نيكي كند، پاداش مي برد .
بحارالانوار ، جلد 78/ص 118.
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالي إذا أحَبَّ عَبداً غَتَّهُ بِالبَلاءِ غَتّاً وَ ثَجَّهُ بِالبَلاءِ ثَجّاً فإذا دَعاهُ قالَ لَبَّيکَ عَبدي لَئِن عَجّلتُ لَکَ ما سَأَلتَ إنّي علي ذلِکَ لَقادرٌ و لَئِنِ ادَّخرتُ لَکَ فَما ادَّخرتُ لَکَ فَهُوَ خَيرٌ لَکَ .
خداوند تبارک و تعالي چون بنده اي را دوست دارد در بلا و مصيبتش غرقه سازد و باران گرفتاري بر سرش فرود آرد و آنگاه که اين بنده خدا را بخواند فرمايد : لبيک بنده ي من ! بي شک اگر بخواهم خواسته ات را زود اجابت کنم مي توانم اما اگر بخواهم آن را برايت اندوخته سازم اين براي تو بهتر است
مَثَلُ الحَرِيصِ عَلَي الدُّنيا مَثَلُ دُودَهِ القَزِّ کُلَّما ازدَادَت مِنَ القَزِّ عَلَي نَفسِها لَفّاً کانَ أبعَدَ لَها مِنَ الخُرُوجِ حَتّي تَموتَ غَمَاً.
حکايت انسان حريص به دنيا حکايت کرم ابريشم است، که هر چه بيشتر بر خود مي تند، بيرون آمدنش از پيله بعيدتر مي شود تا اينکه از غم و اندوه مي ميرد.
إنَّ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَاداً فِي الأرض مِن خَالِص عِبَادِهِ مَا يُنزلُ مِنَ السَّمَاء تُحفَةً إلَي الأرض إلَّا صَرَفَهَا عَنهُم إلَي غَيرِهِم وَ لَا بَلِيَةً إلّا صَرَفَهَا إلَيهِم.
خداي عز و جل بندگاني در زمين دارد و در بين بندگان خالصش، کساني هستند که هر نعمتي از آسمان به زمين فرود آيد، آن را از ايشان باز دارد و به ديگران دهد، و هر گرفتاري که نازل شود، بر ايشان فرود آورد.
إبنَ آدَمَ إن کُنتَ تُريدُ مِنَ الدُّنيا ما يَکفيکَ فانَّ أيسَرَ ما فيها يَکفيکَ وَ إن کُنتَ إنَّما تُريدُ ما لا يَکفيکَ فانَّ کُلَّ ما فيها لا يَکفيکَ.
اي فرزند آدم، اگر از دنيا بقدر کفايتت بخواهي اندکي از دنيا تو را کفايت مي کند و اگر بيش از کفايتت بخواهي همه دنيا هم تو بس نباشد.
في صِفَةِ الدُّنيا: إنَّ الدُّنيا دارُ... مَوعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِها... ذَكَّرَتهُمُ الدُّنيا فتَذَكَّروا ،و حَدَّثَتهُم فصَدَّقوا، و وَعَظَتهُم فاتَّعَظوا؛
- در وصف دنيا- : همانا دنيا... سراى پند است براى كسى كه پند گيرد... دنيا به آنان يادآورى كرد و ايشان يادآور شدند، آنان را خبر داد و ايشان تصديق كردند، آنان را پند داد و ايشان پندش را پذيرفتند.
الأمَلُ کالسَّرابِ يَغِرُ مَن راهُ وَ يَخلِفُ مَن رَجاءُ.
آرزو چون سراب است، بيننده را فريب داده و اميدوار را مأيوس مي کند.
