اگر مي‌گوييم خداي ما و معبود ما فقط يكي است، پس بايد بر تمامي شركت و كفر بتازيم و بر تمام آن چيزهايي كه ما را از معبودمان جدا مي‌كند حمله‌ور شويم؛ حال مي‌خواهد استعمار و استكبار جهاني باشد، يا محبت به مال، خانه و علاقه‌هاي ديگر. اگر توانستيم از اين سازش سربلند بيرون آييم آن وقت مي‌توانيم ادعا كنيم كه مسلمانيم. گفتيم شهادت مي‌دهيم كه حضرت محمدبن عبدالله(ص) پيامبر و فرستاده خداست و اميرالمومنين و يازده فرزند گراميشان ولي و مولاي ما هستند، و اين ولايت بر ما امري است واجب، كه از خدا و پيامبر به ارث رسيده است و در دفتر الهي ثبت شده است. روايت شده از ائمه معصومين(ع) كه: هر كس ولايت ما را قبول كند بايد خودش را آماده هر نوع بلا سازد؛ ما ولايتشان را با جان و دل قبول كرديم، براي همين با تمام وجود آماده هر نوع بلا و مصيبت و سختي هستيم.
فرازي از وصيت‌نامهشهيد سيد جلال خوش

دوباره شور نام تو سرزند از نواي من
دوباره ياد تو دهد اشک به ديده هاي من
خاکم و گنج مهر تو ارزش من بهاي تو
ولاي تو گوهر عمر و هستي و بقاي تو
تو گر هدايتم کني به ديگران چه حاجتي
عنايتي عنايتي عنايتي عنايتي

محرم ت که ميرسد سينه کباب مي شود
چشم ز اشک دم به دم خانه خراب ميشود
اي که فرشته مي نهد سر به قدوم زائرت
قبر تو کربلا ولي عرش ،حريم حائرت
خدا کند که بر من خسته ، دمي نظر کني
سوز و گداز اين دل شکسته ، بيش تر کني

پيش از آني که عزادار محرم باشي....سعي کن در حرم دوست، تو محرم باشي
خاک از حُرمت شش گوشه او حُرمت يافت....گر شوي خاک رهش، قبله عالم باشي
منزلت نيست ترا بي مدد مهر حسين....گر چه موسي شوي و عيسي بن مريم باشي
گرچه نيکوست به اندوه و غمش ناله زدن....سعي کن زينت اين روضه و پرچم باشي

اشک دلِ ما را نگران کرد/خونْ دلِ هر دو جهان کرد
حرمله بهرِ جفايش/تيرِ خود را به گمان کرد
دستِ صياد از او درِّ صدف مي گيرد
حرمله زيرِ گلو را چو هدف مي گيرد
دلِ مولا شده پر خون/علي اصغر شده گلگون

براي بخشش كوه گناه يك راه است""دو قطره اشك بريزم در عزاي حسين