نديدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پايت را
چه مي شد؟ کاش مي شد! بشنوم من هم صدايت را
قتيل قبله! دردت را بلا گردان ديرينم
چه مي شد؟ کاش مي شد! تا سپر باشم بلايت را
نديدم، با تمام چشم گشتم، چشم هايم کور
تمام عمر هم هرگز نخواهم ديد، جايت را
تو را روشن نخواهم ديد مي دانم ولي يک شب
بيا در خواب من، شايد ببينم خيمه هايت را
دعا کن پرده ي گوشم بلرزد يک صدا ناگاه
خجالت مي کشم، نشنيده ام بانگ رسايت را
دعا کن قسمتم باشد، تماشايت شبي در خواب
دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعايت را
رقيّه؟ خيمه ي آتش؟ سکينه؟ قاسم مجروح؟
بگريم - وارث عصمت! - کدامين ماجرايت را؟
خدا در سوگ تو خورشيد را ناگاه پنهان کرد
کيَم من؟ تا بگيرم، اي خدا را خون! عزايت را
زبانم را به مدحت باز کردي، لطف کردي، آه
نديدم، کاش مي شد! تا ببينم کربلايت را

مرتضي اميري اسفندقه

کربلا به خون خود تپيدن است
جرعه جرعه مرگ را چشيدن است

کربلا صفا و مروه اي شگفت
پا به پاي تشنگي دويدن است

روضه نيست کربلا که بشنوي
کربلا سر بريده ديدن است

خلقت دوباره، جلوه ي جديد
کربلا دوباره آفريدن است

کربلا مرور روشن معاد
از مغاک خاک بر دميدن است

حرمت حماسه، غيرت غيور
قطره قطره خون شدن، چکيدن است

هر چه مي روم به خود نمي رسم
«کربلا به اصل خود رسيدن است»

مرتضي اميري اسفندقه

هلال خون، مه خون، ماه اشک، ماه عزاست

عزاي کيست؟ گمانم عزاي خون خداست

خميده قامت گردون، شکسته پشت فلک

روانه خون دل از چشم آدم و حوّاست

چون ديد به نوک ني سرش را خورشيد

بر خاک، تن مطهرش را خورشيد

آرام ، حرير نور خود را گسترد

پوشاند برهنه پيکرش را خورشيد