أفضَلُ السَّخاءِ الإِيثارُ برترين سخاوت ، ايثار است.
عامِلْ سائرَ النّاسِ بالإنصافِ ، وعامِلِ المؤمنينَ بالإيثارِ با ديگر مردمان به انصاف رفتار كن و با مؤمنان به ايثار .
غايَةُ المَكارِمِ الإِيثارُ نقطه اوجِ خصلتهاى اخلاقى ، ايثار است.
الإِيثارُ أحسَنُ الإِحسانِ ، وأعلى مَراتِبِ الإِيمانِ ايثار ، بهترين احسان و بالاترين مرتبه ايمان است.
الإِيثارُ أعلَى المَكارِمِ ايثار ، عالىترين خصلت اخلاقى است.
امام على عليه السلام:
خادع نَفسَکَ في العِبادَةِ وَ ارفُق بِها وَ لا تَقهَرها وَ خُذ عَفوَها وَ نَشاطَها إلّا ما کان مَکتوباً عَلَيکَ مِنَ الفَريضَةِ.
براي عبادت نفس خود را بفريب و با او ملايمت کن، با زور وادار به عبادتش نکن و در زمان فراغت و نشاطش او را به عبادت نگير، مگر در واجباتي که بايد آنها را در وقتشان به جاي آوري.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم:
أوحَى اللّه إلى عيسَى بنِ مَريمَ: عِظْ نفسَكَ بحِكمَتي، فإنِ انتَفَعتَ فَعِظِ النّاسَ، وإلاّ فاستَحيِ مِنّي؛
خداوند به عيسى بن مريم وحى فرمود كه: با حكمت من خودت را اندرز ده. اگر از آن سود بردى، آن گاه مردم را نيز اندرز ده وگرنه از من شرم كن.
إنّ الوَعظَ الّذي لا يَمُجُّهُ سَمعٌ، ولا يَعدِلُهُ نَفعٌ، ما سَكَتَ عَنهُ لِسانُ القَولِ وَنطَقَ بهِ لِسانُ الفِعلِ؛
اندرزى كه هيچ گوشى آن را دور نمى اندازد و هيچ سودى با آن برابرى نمى كند، آن اندرزى است كه زبانِ گفتار از آن خاموش شود و زبانِ كردار بدان گويا گردد.
عَوّد اُذُنَکَ حُسنَ الإستِماعِ وَ لا تُصغِ إلي ما لا يَزيدُ في صَلاحِکَ استِماعُهُ؛
گوش خود را به خوب شنيدن عادت ده و به سخني که به اصلاح و پاکي تو نمي افزايد گوش مسپار.
الجاهِلُ لا يَرتَدِعُ، وبالمَواعِظِ لا يَنتَفِعُ؛
نادان باز نمى ايستد (هيچ نهى و بازداشتى در او اثر نمى كند) و پند و اندرزها سودش نمى دهد.
مَن لَم يُعِنْهُ اللّه على نَفسِهِ لَم يَنتَفِعْ بِمَوعِظَةِ واعِظٍ؛
كسى كه خدا او را بر نفسش كمك نكند، از پند هيچ پندگويى سود نبرد.
بَينَكُم وبَينَ المَوعِظَةِ حِجابٌ مِن الغِرَّةِ؛
ميان شما و اندرز، پرده اى از بى خبرى آويخته است.
مَن كانَ لَهُ في نَفسِهِ واعِظٌ كانَ علَيهِ مِن اللّه حافِظٌ؛
هر كه واعـظى درونـى داشته باشد، او را از جانب خداوند نگهبانى است.
امام سجّاد عليه السلام:
ابنَ آدَمَ، إنَّكَ لا تَزالُ بِخَيرٍ ما كانَ لَكَ واعِظٌ مِن نَفسِكَ، وما كانَتِ الُمحاسَبَةُ مِن هَمِّكَ، وما كانَ الخَوفُ لَكَ شِعارا، والحَذَرُ لَكَ دِثارا؛
اى فرزند آدم! تا زمانى كه واعظى از درون دارى و به حسابرسى (اعمالِ خود) اهتمام مى ورزى و ترس (از خدا و كيفر الهى) جامه زيرين تو باشد و پرهيز بالاپوشت، پيوسته در خير و صلاح خواهى بود.
