هر چند همچو گل همه بر باد رفته اند

هرگز گمان مدار که از ياد رفته اند

اينان نه آن گل اند که گويي در اين بهار

از ياد رفته اند چو بر باد رفته اند

اينان نه آهويند که گويي دريغ و حيف

در چنگ ظالمانه صياد رفته اند

جاي دريغ نيست بر ايشان که اين گروه

با عزم آهنين و دل شاد رفته اند

« استاد » گفته بود که با جان و دل به پيش

اينان بنا به گفته استاد رفته اند

سرباز آهنين نبرد نهايي اند

پولاد زيست کرده و پولاد رفته اند

در راه پي گذاري کاخ جهان نو

بر جا نهاده پايه و بنياد رفته اند

در راه آفرينش باغي پر از شکوه

بي خس و خار و آفت و اضداد رفته اند

« پيروز باد ملت ما، انقلاب ما»

گويان، به رغم دشمن جلاد رفته اند

« کوبنده باد جنبش خلاق رنجبر»

برگوش عالمي زده فرياد رفته اند

بر باد رفته نيز نبايست گفتشان

در قلب ما نهاده بسي ياد رفته اند

مِن سَعادَةِ ابنِ آدَمَ اسْتِخارَةُ اللّه‏ِ و رِضاهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ و مِن شِقْوَةِ ابن آدَمَ تَركُهُ اسْتِخارَةَ اللّه‏ِ و سَخَطُهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ ؛

از خوشبختى انسان درخواست خير از خداوند و خشنودى به خواست اوست و از بدبختى انسان است كه از خدا درخواست خير نكند و به خواست او ناخشنود باشد

اَلصَّدَقَةُ عَلى‏ وَجه ِها و َاصطِناعُ المَعروفِ وَ بِرُّ الوالِدَينِ و َصِلَةُ الرَّحِمِ تُحَوِّلُ الشِّقاءَ سَعادَةً و َتَزيدُ فِى العُمرِ وَ تَقى مَصارِ عَ السُّوءِ؛

صدقه بجا، نيكوكارى، نيكى به پدر و مادر و صله رحم، بدبختى را به خوش‏بختى تبديل و عمر را زياد و از پيشامدهاى بد جلوگيرى مى‏كند.

اَلْجَهْلُ مُميتُ الاَحْياءِ وَ مُخَلِّدُ الشَّقاءِ؛

نـادانى، مايـه مرگ زندگان و دوام بدبختى است

الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ يومَ القيامَةِ؛

دورترين مردم ار خداوند عزّو جل در روز قيامت سرکشانِ متکبّر هستند.

انما امروا بالصوم لكى يعرفوا الم الجوع و العطش فيستدلوا على فقر الاخره؛

مردم به انجام روزه امر شده ‏اند تا درد گرسنگى و تشنگى را بفهمند و به واسطه آن فقر و بيچارگى آخرت را بيابند.

إنَّ اعظَمَ الحَسَرَاتِ يَومَ القيامَةِ حَسرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً في غَيرِ طاعَةِ اللهِ فوَرِثَهُ رَجُلٌ فانفَقَهُ في طاعَةِ اللهِ سُبحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الجَنّة وَ دَخَلَ الاوَّلُ بِهِ النّارَ.

روز قيامت بزرگترين افسوس،ُ افسوس مردي است که مالي را به ناروا گرد آورده به دوزخ رود و آن مال را براي کسي به ارث گذارد که در طاعت خداوند سبحان خرجش نموده به بهشت رود.

اَوَّلُ ما يوضَعُ فى ميزانِ العَبدِ يَومَ القيامَةِ حُسنُ خُلقِهِ؛

نخستين چيزى كه روز قيامت در ترازوى اعمال بنده گذاشته مى ‏شود، اخلاق خوب اوست.

اِنَّ مِن اَعظَمِ النّاسِ حَسرَهً يَومَ القِيامَهِ، مَن وَصفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ اِلَى غَيرِه؛

پشيمان ترين شخص در روز قيامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگويد، اما خودش به ديگران عدالت روا ندارد.

مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه يـَوم القيامة؛

هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى بر طرف نمايد خداوند در روز قيامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.

هرگاه يكى از شما بميرد، قيامتش برپا مى شود و خوبى‏ ها و بدى‏ هاى خود را مى ‏بيند.