دلم مثل غروب جمعه ها دارد هوايت را
کجا واکرده اي اين بار گيسوي رهايت را؟
کجا سر در گريبان بردي و ياد من افتادي
که پنهان کرده باشي گريه هاي هاي هايت را
خيابان «ولي عصر» بي شک جاي خوبي نيست
که در بين صداها گم کني بغض صدايت را
تو هم در اين غريبستان وطن داري و مي داني
بريده روزگار بي تو صبر آشنايت را
نسيمي از نفس افتاده ام از نيل ردّم کن
رها کن در ميان خدعه ماران عصايت را
نمي خواهم بجنگم در رکابت... مرگ مي خواهم
به شمشير لقا از پي بخشيدم عطايت را
فقط يک بار از چشمان اشک آلود من بگذر
که موجا موج هر پلکم ببوسد جاي پايت را...
... گل امّيد را در روز بي خورشيد خيري نيست
شب است و مي کشي روي سر دنيا عبايت را