اي کاش که انتظار معني مي شد

بي تابي جويبار معني مي شد



وقتي که سحر شکوفه صبح دميد

با آمدنت بهار معني مي شد

اي مهربان که نام تو را يار گفته اند

چشم تو را فروغ شب تار گفته اند



از دست هاي مهر تو اعجاز چيده اند

از گام هاي سبز تو بسيار گفته اند



ما با در و دريچه و روزن غريبه ام

با ما سخن هميشه زديوار گفته اند



واکن زنور پنجره اي رو به سوي آسمان

کز ابرهاي تيره به تکرار گفته اند



بر خيز و پرده برکش از آن روي تا که ما

باور کنيم آن چه ز ديدار گفته اند

يعقوب منا ، يوسفت افتاده در اين چاه

ديري ست که خون مي چکد از پيرهن ماه



بر مانع خورشيدي ، آن ، خون ستاره ست

يا مانده بر آن تکه اي از پيرهن ماه !



امروز بيا سبز برويم که فردا

کاري نکند حسرت و کاري نکند آه



يا «ايتها النفس ...» بخوانيم و بکوچيم

وز مرگ نترسيم ، «توکلت علي الله»



اين شنبه و آدينه به تکرار، مرا کشت

تا چند صبوري کنم اي جمعه ناگاه ؟

در انتظار بهار حقيقي

بگذار

گنجشکهاي خرد

در آفتاب مه آلود

بعد از ظهر زمستان

به تعبير بهار بنشينند

و گلهاي گلخانه

در حرارت ولرم والر

به پيشواز بهار مصنوعي بشکفند

سلام بر آنان

که در پهناي خويش

بهاري براي شکفتن دارند

و ميدانند

هياهوي گنجشکهاي حقير

ربطي با بهار ندارد

حتي کنايه وار

بهار غنچه سبزي است

که مثل لبخند بايد

بر لب انسان بشکفد

بشقابهاي کوچک سبزه

تنها يک «سين»

به «سين» هاي ناقص سفره مي افزايد

بهار کي مي تواند

اين همه بي معني باشد ؟

بهار آن است که خود ببويد

نه آنکه تقويم بگويد !

اينجا براي از تو نوشتن هوا کم است

دنيا براي از تو نوشتن مرا کم است



اکسير من نه اينکه مرا شعر تازه نيست

من از تو مي نويسم و اين کيميا کم است



سرشارم از خيال ولي اين کفاف نيست

در شعر من حقيقت يک ماجرا کم است



تا اين غزل شبيه غزلهاي من شود

چيزي شبيه عطر حضور شما کم است



گاهي ترا کنار خود احساس مي کنم

اما چقدر دلخوشي خوابها کم است



خون هر آن غزل که نگفتم به پاي توست

آيا هنوز آمدنت را بها کم است ؟

خورشيد پرستان رخ آن ماه نديدند

دل ياوه نهادند که دلخواه نديدند



هر کس دم ازو مي زند و اين همه دستان

زان روست که درپرده او راه نديدند



شرح غم دل سوختگان کار سخن نيست

زين سوز نهان خلق به جز آه نديدند



امروز عزيز همه عالم شدي اما

اي يوسف من حال تو در چاه نديدند



از خون شفق خنده گشايد گل خورشيد

آن شب شدگان بين که سحر گاه نديدند



رندان نبريدند دل از دست درازي

تا زلف تو را اين همه کوتاه نديدند



آزادگي آموز که مردان شرف مرد

در جلوه حسن و هنر و جاه نديدند



هر گوشه زگنج ازلي يافت نصيبي

جاي غم او جز دل آگاه نديدند



چون سايه بپوشان دل خود کاينه داران

جز گرد در اين کهنه گذرگاه نديدند