ابر هزارتا بارون ، ريخته به جونم امشب

هيچي نگو که تنها ، مي خوام بخونم امشب



بارون گرفته جز من ، هيچکس تو کوچه ها نيس

بارون گرفته اما ، درد منو دوا نيس



آهاي آهاي ستاره درد منو دوا کن

دلم رو بشکن امشب ، قفل دلم رو واکن



اون که بايد ميومد دلش به اومدن نيس

هيچ کسي هم به جز اون ، چشم و چراغ من نيس



جمعه تا جمعه چشمم ، مونده به در به يادش

دلم سياهه هيچ کي ، نمي رسه به دادش



بارون ! ببار که امشب ، خشکه دل سياهم

بهار من کجايي ؟ بيا که چش به راهم

هلا روز و شب فاني چشم تو

دلم شد چراغاني چشم تو



به مهمان، شراب عطش مي دهد

شگفت است مهماني چشم تو



بنا را بر اصل خماري نهاد

ز روز ازل باني چشم تو



پر از مثنويهاي رندانه است

شب شعر عرفاني چشم تو



تويي قطب روحاني جان من

منم سالک فاني چشم تو



دلم نيمه شب ها قدم مي زند

در آفاق باراني چشم تو



شفا مي دهد آشکارا به دل

اشارات پنهاني چشم تو



هلا توشه راه دريادلان

مفاهيم طولاني چشم تو



مرا جذب آيين آيينه کرد

کرامات نوراني چشم تو



از اين پس مريد نگاه توام

به آيات قرآني چشم تو!

ما، بي تو، تا دنياست، دنيايي نداريم

چون سنگ خاموشيم و غوغايي نداريم



اي سايه سار ظهر گرم بي ترحم!

جز سايه دستان تو، جايي نداريم



تو آبروي خاکي و حيثيت آب

دريا تويي؛ ما جز تو دريايي نداريم



وقتي عطش مي بارد از ابرسترون

جز نام آبي تو، آوايي نداريم



شمشيرها را گو: ببارند از سر بغض

از عشق، ما جز اين تمنايي نداريم!

تنها نه حجم سفره بي نان مان تهي است

حتي غرور و همت و ايمان مان تهي است



ديگر براي بودن فردا چه مانده است ؟

وقتي که تخت و بخت و سليمان مان تهي است



اي بيشه ! از چه بار دگر سبز ميشوي ؟

اين جا که مغز تيشه به دستان مان تهي است



اين خشت را کجاي زمان کج نهاده اند ؟

آغازمان چه بوده که پايان مان تهي است ؟



برگرد اي لطافت شرقي ! به خانه مان

هر چند سال هاست که دستان مان تهي است

تو دوري و تو دوري و تو دوري

منم اينجا اسير درد دوري



شروعش ناله و پايونشم ، هي...

زمونه مي گذره ، اما چه جوري ؟!!