ايجاز شاعرانه ي چشم تو تا کنون

ما را کشانده است به اعجازي از جنون

هر روز در هواي تو پرواز مي کنيم

هر روز مي شويم چو خورشيد ، سرنگون

تا آستين به قصد تو بالا زديم شد

شمشيرهاي تشنه به خون از کمر برون

بايد اميد هر چه فرج را به گور برد

بيهوده مي بري دل ما را ستون ستون...

اين شعر هم رديف غزل هاي چشم توست

زخمي نزن که قافيه افتد به خاک و خون

گفتم به مهدي بر من عاشق نظر کن
گفتا تو هم از معصيت صرف نظر کن

گفتم به نام ناميت هر دم بنازم
گفتا که از اعمال نيکت سرفرازم

گفتم که ديدار تو باشد آرزويم
گفتا که در کوي عمل کن جستجويم

گفتم بيا جانم پر از شهد صفا کن
گفتا به عهد بندگي با حق وفا کن

گفتم به مهدي بر من دلخسته رو کن
گفتا ز تقوا کسب عز و آبرو کن

گفتم دلم با نور ايمان منجلي کن
گفتا تمسک بر کتاب و هم عمل کن

گفتم ز حق دارم تمناي سکينه
گفتا بشوي از دل غبار حقد و کينه

گفتم رخت را از من واله مگردان
گفتا دلي را با ستم از خود مرنجان

گفتم به جان مادرت من را دعا کن
گفتا که جانت پاک از بهر خدا کن

گفتم ز هجران تو قلبي تنگ دارم
گفتا ز قول بي عمل من ننگ دارم

گفتم دمي با من ز رافت گفتگو کن
گفتا به آب ديده دل را شستشو کن

گفتم دلم از بند غم آزاد گردان
گفتا که دل با ياد حق آباد گردان

گفتم که شام تا دلها را سحر کن
گفتا دعا همواره با اشک بصر کن

گفتم که از هجران رويت بي قرارم
گفتا که روز وصل را در انتظارم

اي آنکه در نگاهت حجمي زنور داري

کي از مسير کوچه قصد عبور داري؟

چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابي

اي آنکه در حجابت درياي نور داري

من غرق در گناهم، کي مي کني نگاهم؟

برعکس چشمهايم چشمي صبور داري

از پرده ها برون شد، سوز نهاني ما

کوک است ساز دلها، کي ميل شور داري؟

در خواب ديده بودم، يک شب فروغ رويت

کي در سراي چشمم، قصد ظهور داري؟

آورد به اضطرارم اول به وجود

جز حيرتم از حيات چيزي نفزود

رفتيم به اکراه و ندانيم چه بود

زين آمدن و بودن و رفتن مقصود

ديدم بــســر عــمارتي مـــردي فـــرد

کو گِل بلگد مي زد و خوارش مي کرد

وان گِل بــه زبان حال با او مي گفت

ساکن، که چو من بسي لگد خواهي خورد

امشب مي جام يـک مني خواهم کرد

خود را به دو جام مي غني خواهم کرد

اول سه طلاق عقل و دين خواهم کرد

پس دختر رز را به زنـي خواهم کرد

چون مرده شوم خاک مرا گم سازيد

احوال مــرا عبرت مــردم سازيد

خاک تن من به باده آغشته کنيد

وز کـالبدم خشت سر خم سازيد

تا خاک مرا به قالب آميخته اند

بس فتنه که از خاک بر انگيخته اند

من بهتر از اين نمي توانم بودن

کز بوته مرا چنين برون ريخته اند

تا زهره و مه در آسمان گـشت پديد

بـهتر ز مي ناب کـسي هـيچ نديد

من در عجبم ز مي فروشان کايشان

زين به که فروشند چه خواهند خريد

آن کس که زمين و چرخ افلاک نهاد

بس داغ که او بر دل غمناک نهاد

بسيار لب چو لعل و زلفين چو مشک

در طبل زمين و حقه خاک نهاد

عمرت تــا کـي بـه خودپرستي گــذرد

يا در پـي نـيستي و هستي گــذرد

مي خور که چنين عمر که غم در پي اوست

آن بـه کـه بخواب يا به مستي گذرد