إنَّ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَاداً فِي الأرض مِن خَالِص عِبَادِهِ مَا يُنزلُ مِنَ السَّمَاء تُحفَةً إلَي الأرض إلَّا صَرَفَهَا عَنهُم إلَي غَيرِهِم وَ لَا بَلِيَةً إلّا صَرَفَهَا إلَيهِم.
خداي عز و جل بندگاني در زمين دارد و در بين بندگان خالصش، کساني هستند که هر نعمتي از آسمان به زمين فرود آيد، آن را از ايشان باز دارد و به ديگران دهد، و هر گرفتاري که نازل شود، بر ايشان فرود آورد.
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالي إذا أحَبَّ عَبداً غَتَّهُ بِالبَلاءِ غَتّاً وَ ثَجَّهُ بِالبَلاءِ ثَجّاً فإذا دَعاهُ قالَ لَبَّيکَ عَبدي لَئِن عَجّلتُ لَکَ ما سَأَلتَ إنّي علي ذلِکَ لَقادرٌ و لَئِنِ ادَّخرتُ لَکَ فَما ادَّخرتُ لَکَ فَهُوَ خَيرٌ لَکَ .
خداوند تبارک و تعالي چون بنده اي را دوست دارد در بلا و مصيبتش غرقه سازد و باران گرفتاري بر سرش فرود آرد و آنگاه که اين بنده خدا را بخواند فرمايد : لبيک بنده ي من ! بي شک اگر بخواهم خواسته ات را زود اجابت کنم مي توانم اما اگر بخواهم آن را برايت اندوخته سازم اين براي تو بهتر است
