مو کز سوته­ دلانم چون ننالم مو کز بي حاصلانم چون ننالم

بگل بلبل نشنيد زار نالد مو که دور از گلانم چون ننالم

اگر مستان مستيم از ته ايمون وگر بي پا و دستم از ته ايمون

اگر گبرم وترسا ور مسلمان بهر ملت که هستم از ته ايمون

جدا از رويت اي ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روز

وصالت گر مرا گردد ميسر همه روزم شود چون عيد نوروز

چرا دايم بخوابي اي دل اي دل زغم در اضطرابي اي دل اي دل

بوره کنجي نشين شکر خدا کن که شايد کام يابي اي دل اي دل

يکي برزيگري نالان در اين دشت به خون ديده گان آلاله مي کشت

همي کشت وهمي گفت اي دريغا ببايد­ کشت ­وهشت ورفت از­اين­دشت

درخت غم به جانم کرده ريشه بدرگاه خدا نالم هميشه

رفيقان قدر يکديگر بدانيد اجل سنگست و آدم مثل شيشه

اگر دل دلبري ودلبر کدامي وگر دلبر دلي دل را چه نامي

دل و دلبر به هم آميته ديرم ندونم دل که ودلبر کدامي

بيتو يارب به بستان گل مروياد وگر رويد کسش هرگز مبوياد

بي تو هر گل بخنده لب گشايد رخش از خون دل هرگز مشوياد

غمم غم بي و همراز دلم غم غمم هم صحبت وهمراز و همدم

غمم مهله که مو تنها نشينم مريزا بارک الله مرحبا غم

مکن کاري که بر پا سنگت آيد جهان با اين فراخي تنگت آيد

چو فردا نامه خوانان نامه خوانند تو را از نامه خواندن ننگت آيد

بصحرا بنگرم صحرا تو بينم به دريا بنگرم دريا تو بينم

به هر جا بنگرم کوه ودر و دشت نشان روي زيباي تو بينم