نسيمي کز بن آن کاکل آيو

مرا خوشتر ز بوي سنبل آيو

چو شو گيرم خيالش را در آغوش

سحر از بسترم بوي گل آيو

جدا از رويت اي ماه دل افروز

نه روز از شو شناسم نه شو از روز

وصالت گر مرا گردد ميسر

همه روزم شود چون عيد نوروز

مو از قالوا بلي تشويش ديرم

گنه از برگ و باران بيش ديرم

اگر لاتقنطوا دستم نگيرد

مو از ياويلنا انديش ديرم

شب تار و بيابان پرورک بي

در اين ره روشنايي کمترک بي

گر از دستت برآيد پوست از تن

بيفکن تا که بارت کمترک بي

چرا دايم بخوابي اي دل اي دل

ز غم در اضطرابي اي دل اي دل

بوره کنجي نشين شکر خدا کن

که شايد کام يابي اي دل اي دل

گر آن نامهربانم مهربان بي

چرا از ديدگانم خون روان بي

اگر دلبر بمو دلدار مي‌بو

چرا در تن مرا نه دل نه جان بي

دلي نازک بسان شيشه ديرم

اگر آهي کشم انديشه ديرم

سرشکم گر بود خونين عجب نيست

مو آن نخلم که در خون ريشه ديرم

اگر دل دلبري دلبر کدامي

وگر دلبر دلي دل را چه نامي

دل و دلبر بهم آميته وينم

ندانم دل که و دلبر کدامي

به رخ جا داده‌اي زلف سيه را

بکام عقرب افکندي تو مه را

که ديده عقرب جراره فايــز

زند پهلو به ماه چهـارده را

بتا آهسته تر بردار پــــا را

از اين دام بلا بردار مـــا را

سراغ نيمه جان داري ز فايز

بيا بستان سرمنت خدا را

مزن شانه به زلف پرشــکن را

مپوش از سنبل تر ياســمن را

دل فايز وطن دارد درآن زلف

مکن دور از وطن اهل وطن را

پس از مرگم نخواهم‌هاي هايـــــي

نه فـــــريادوفغـــــــان ونــه نوايــــــي

بگويي گشــــــته فايز کشـــته? دل

ندارد کشـــــته? دل خونبهـــــــــايي

سحر شبنم چو بر گيسوش افتـــــــــاد

در عالم شورشـــي از بوش افتــــــــاد

خوش آن ساعت که فايز همچو گيسوش

پريشـــــــان‌وار بر پهلوش افتــــــــــاد

دل آرامي که پــا بر دل گذارد

ستم باشد که پا بر گِل گذارد

تمنـــــــايي که دارد يار فـــــايز

قدم برچشم ما مشکل گذارد

دلم را جز تو کس دلبر نباشد

به جز شور تو ام در سر نباشد

دل فايز تو عمدا مي‌کني تنگ

که تا جـاي کس ديــــگر نباشد