امام صادق عليه السلام:
السَّويقُ يُجَرِّدُ المِرَّةَ وَالبَلغَمَ مِنَ المَعِدَةِ جَردا ، ويَدفَعُ سَبعينَ نَوعا مِن أنواعِ البَلاءِ؛
سويق، تلخه را از تن، و بلغم را از معده، كاملاً جدا مىكند و هفتاد گونه بلا را دور مىسازد.
امام رضا عليه السلام:
لا يستَکمِلُ عَبدٌ حقيقةَ الايمانِ حَتَّى تَکونَ فيهِ خِصالُ ثَلاثٍ: اَلتَّفقُّهُ فِى الدّينِ وَحُسنُ التَّقديرِ فِى المَعيشَةِ، وَالصَّبرُ عَلَى الرَّزايا؛
هيچ بنده اى حقيقت ايمانش را کامل نمى کند مگر اين که در او سه خصلت باشد: دين شناسى، تدبر نيکو در زندگى، و شکيبايى در مصيبتها و بلاها.
امام موسي کاظم عليه السلام:
اَلمُومِنُ مِثلُ کفَّتي الميزانِ کلَّما زيدَ في ايمانِهِ زيدَ في بَلائِهِ؛
مومن همانند دو کفه ترازوست. هرگاه به ايمانش افزوده گردد، به بلايش نيز افزوده مي گردد.
مَنْ قالَ فى كُلِّ يَوْمٍ مِائَةَ مَرَّةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ دَفَعَ اللّهُ بِها عَنْهُ سَبْعينَ نَوْعا مِنَ الْبَلاءِ اَيْسَرُهَا الْهَمُّ؛
هر كس در هر روز صد مرتبه لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ بگويد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او دفع مىكند، كه كوچكترين آن غم و اندوه است.
صِلَةُ الرحامِ تُزَ كّى العمالَ وَتُنمى الموالَ وَ تَدفَعُ البَلوى وَتُيَسِّرَ الحِسابَ وَتُنسِئُ فِى الجَلِ؛
صله رحم، اعمال را پاكيزه، اموال را بسيار، بلا را برطرف و حساب (قيامت) را آسان مىكند و مرگ را به تأخير مىاندازد.
امام على عليه السلام:
ثَمَرَةُ الكذبِ المَهانَهُ في الدنيا والعَذابُ في الآخِرَةِ؛
نـتيجه دروغ ، خـوارى در دنـيا و عـذاب در آخرت است .
المَرَضُ لِلمُؤمِنِ ؛ تَطهيرٌ ورَحمَةٌ ، و لِلكافِرِ ؛ تَعذيبٌ ولَعنَةٌ ، وإنَّ المَرَضَ لايَزالُ بِالمُؤمِنِ ، حَتّى لايَكونَ عَلَيهِ ذَنبٌ؛
بيمارى براى مؤمن ، تطهير و رحمت ، و براى كافر ، عذاب و لعنت است . بيمارى ، همدم مؤمن مىماند ، تا هنگامى كه هيچ گناهى بر وى نباشد .
إنّ امـرأة عُـذِّبَتْ في هِرّةٍ رَبَطتْها حتّى ماتَتْ عَطَشا؛
زنى به سبب آن كه گربهاى را بسته بود ، تا از تشنگى مُرد ، به عذاب گرفتار آمد .
امام باقر عليه السلام:
مَن کَفَّ غَضَبَهُ عن النّاس کَفَّ اللهُ عنهُ عَذابَ يومَ القِيامة؛
کسي که خشمش را از مردمان باز دارد خداوند نيز در روز قيامت عذابش را از او باز مي دارد.
ألا اُخبِرُكُم بالفَقيهِ حَقِّ الفَقيهِ؟ مَن لميُرَخِّصِ الناسَ في مَعاصِي اللّه ، ولم يُقَنِّطْهُم مِن رَحمَةِ اللّه ، ولم يُؤمِنْهُم مِن مَكرِ اللّه ، ولم يَدَعِ القرآنَ رَغبَةً عَنهُ إلى ما سِواهُ؛
آيا شما را از فقيهِ حقيقى آگاه نكنم؟ كسى كه در معاصى خدا به مردم جواز ندهد و از رحمت خدا نوميدشان نكند و از مكر و عذاب خدا آسوده خاطرشان نسازد و از قرآن ، به چيز ديگر رو نكند .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم :
علَيكَ بقِراءةِ القرآنِ؛ فإنّ قِراءتَهُ كَفّارةٌ للذُّنوبِ ، وسَترٌ في النارِ ،وأمانٌ مِن العذابِ؛
بـر تـو بـاد خواندن قرآن؛ زيرا خواندن آن كفّاره گناهان است و پردهاى در برابر آتش و موجب ايمنى از عذاب.
رسول اكرم صلى الله عليه و آله:
إِنَّ النّاسَ إِذا رَأَوُا الظّالِمَ فَلَم يَخُذوا عَلى يَدَيهِ أَوشَكَ أَن يَعُمَّهُمُ اللّهُ بِعِقابٍ مِنهُ؛
مردم آنگاه كه ظالم را ببينند و او را باز ندارند، انتظار مىرود كه خداوند همه را به عذاب خود گرفتار سازد.
إنَّ لِلّهّ عُقلوباتٍ في القُلوبِ وَ الأبدانِ ضَنکٌ في المَعيشَةِ وَ وَهنٌ في العِبادَةِ وَ ما ضُربَ عَبدٌ بِعُقوبَهٍ أعظَمَ مِن قَسوَةِ القَلبِ؛
خداوند براي دلها و بدنها کيفرهايي دارد:تنگي در معيشت، ستي در عبادت و به هيچ وجه بنده اي کيفري بزرگتر از قساوت قلب چشانده نشده است.
