إنَّ في کِتابِ عَليٍّ إنَّ أشَدَّ النَّاسِ بَلَاءً النَّبيّونَ ثُّمَ الوَصيُّونَ ثُّمَ الأمثَلُ فَالأمثَلُ وَ إنَّما يُبتَلَي المُومِنُ عَلَي قَدر أعمالِهِ الحَسَنَةِ فَمَن صَحَّ دِينُهُ وَ حَسُنَ عَمَلُهُ أشتَدَّ بَلَاؤُهُ وَ ذَلِکَ أنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَم يَجعَل الدُّنيا ثواباً لِمُؤمِن وَ لَا عُقُوبَة لَکافِر وَ مَن سَخُفَ دينُهُ وَ ضَعُفَ عَمَلُهُ قَلَّ بَلَاؤُهُ وَ أنَّ البَلَاءَ أسرَعُ إلَي المُومِنُ التَّقيِّ مِنَ المَطَرِ إلَي قَرَار الأرض.
درکتاب علي آمده: شديدترين بلاها در بين آفريدگان، نخست به پيامبران و سپس به اوصياء مي رسد و آنگاه به مثل و شبيه ترين مردم به آنها. مومن به مقدار نيکي هايش آزموده مي شود. هر که دينش درست و کارش نيک باشد، بلايش شديدتر است، چرا که خداي عزوجل دنيا را مايه پاداش مومن قرار نداده و نه وسيله عذاب کافر. اما آن که دينش نادرست و کارش سست باشد، بلايش اندک است. بلا به انسان مومن پرهيزکار زودتر مي رسد تا باران به سطح زمين.
کُلَّما أزدَادَ العَبدُ إيماناً ازدَادَ ضِيقاً فِي مَعِيشَتِهِ.
هر اندازه که ايمان بنده افزون گردد، تنگ دستي اش بيشتر و زندگي اش سخت تر شود.
قَالَ رَسُولُ اللهِ مَثَلُ المَؤمِن کَمَثَل خَامَةِ الزَّرع تُکفِئُها الرِّياحُ کَذَا وَ کَذَا و َکَذَلِکَ المُومِنُ تکــفِئُهُ الأوجاعُ وَ الأمراضُ وَ مَثَلُ المُنافِق کَمَثَل الإرزَبَّةِ المُستَقيمَةِ الَّتي لا يُصِيبُها شَيءٌ حَتّي يَأتِيَهُ المَوتُ فَيَقصِفَهُ قَصفاً.
رسول خدا فرمودند: حکايت مومن حکايت ساقه گياه است که بادها آن را به اين سو و آن سو کج و راست مي کنند. مومن هم به واسطه ي بيماريها و دردها کج و راست مي شود. اما حکايت منافق، حکايت عصاي آهنين بي انعطافي است که هيچ آسيبي به آن نمي رسد، تا اينکه مرگش به سراغش مي آيد و کمرش را در هم مي شکند.
إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَيَتَعَاهَدُ المُومِنُ بِالبَلَاء کَمَا يَتَعَاهَدُ الرَّجُلُ اَهلَهُ بالهَدِيَّةِ مِنَ الَغيبَةِ وَ يَحمِيهِ الدُّنيَا کَما يَحمِي الطَّبيبُ المَريضَ.
خداوند عزيز و با جلال از بنده مؤمنش با رنج و بلا دلجويي مي کند، همچنان که شخص با هديه اي که از سفر آورده، از خانواده اش دلجويي مي کند و خدا مومن را از دنيا پرهيز مي دهد، همچنان که طبيب بيمار را (از بعضي خوردني ها و آشاميدنيها) پرهيز مي دهد.
يَا عَبدَ اللهِ لَو يَعلَمُ المُومِنُ مَا لَهُ مِنَ الاَجرِ فِي المَصَائِبِ لَتَمَنَي اَنَهُ قُرَضَ بِالمَقَارِيضُ.
اي عبد الله، اگر مومن مي دانست که پاداش مصائب و گرفتاري هايش چه اندازه است ، آرزو ميکرد با قيچي تکه تکه شود.
إنَّ المُومِنَ مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَبِأَفضَلِ مَکَان ثَلَاثاً إنَّهُ لَيَبتَلِيهِ بِالبَلَاء ثُمَّ يَنزعُ نَفسَهُ عُضواً عُضواً مِن جَسَدِهِ وَ هُوَ يَحمَدُ اللهَ عَلَي ذَلِکَ.
جايگاه مومن نزد خداي عزوجل برترين جايگاه است و اين جمله را سه بار فرمود چرا که گاه بنده اي را خداوند به گرفتاري مبتلا مي سازد و مي فرمايد . آنگاه جانش را عضو عضو از پيکرش بيرون مي کشد، در حالي که وي بر اين پيشامد خداوند را حمد و ستايش مي گويد.
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالي إذا أحَبَّ عَبداً غَتَّهُ بِالبَلاءِ غَتّاً وَ ثَجَّهُ بِالبَلاءِ ثَجّاً فإذا دَعاهُ قالَ لَبَّيکَ عَبدي لَئِن عَجّلتُ لَکَ ما سَأَلتَ إنّي علي ذلِکَ لَقادرٌ و لَئِنِ ادَّخرتُ لَکَ فَما ادَّخرتُ لَکَ فَهُوَ خَيرٌ لَکَ .
خداوند تبارک و تعالي چون بنده اي را دوست دارد در بلا و مصيبتش غرقه سازد و باران گرفتاري بر سرش فرود آرد و آنگاه که اين بنده خدا را بخواند فرمايد : لبيک بنده ي من ! بي شک اگر بخواهم خواسته ات را زود اجابت کنم مي توانم اما اگر بخواهم آن را برايت اندوخته سازم اين براي تو بهتر است
المومِنُ لَا يَمضِي عَلَيهِ اربَعُونَ لَيلَه الَا عَرَضَ لَهُ امرُ يَحزُنُهُ يُذَکَرُ بِهِ.
چهل شب بر بنده مومن نگذرد مگر اينکه واقعه اي برايش رخ دهد و او را غمگين سازد و به واسطه آن ، متذکر گردد.
اِنَ فِي الجَنَه مَنزِلَهً لَا يَبلُغُهَا عَبدٌ اِلَا بِالِابتِلَاء فِي جَسَدِهِ.
در بهشت مقام و منزلتي وجود دارد که هيچ بنده اي به آن نرسد ، مگر به درد و بيماري اي که در بدنش حادث شود.
إنَّ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَاداً فِي الأرض مِن خَالِص عِبَادِهِ مَا يُنزلُ مِنَ السَّمَاء تُحفَةً إلَي الأرض إلَّا صَرَفَهَا عَنهُم إلَي غَيرِهِم وَ لَا بَلِيَةً إلّا صَرَفَهَا إلَيهِم.
خداي عز و جل بندگاني در زمين دارد و در بين بندگان خالصش، کساني هستند که هر نعمتي از آسمان به زمين فرود آيد، آن را از ايشان باز دارد و به ديگران دهد، و هر گرفتاري که نازل شود، بر ايشان فرود آورد.
أفضَلُ الإيمانِ أن تَعلَمَ أنَّ اللَّهَ مَعَكَ حَيثُ ما كُنتَ.
برترين [مرتبه] ايمان آن است كه بدانى هركجا باشى خدا با تو است.
اِنَّ الوُصُولَ اِلي اللهِ عَزّوجلَّ سَفَرٌ لا يُدرَکُ اِلّا بِامتِطاءِ اللَّيلِ؛وصول به خداوند عزوجل سفري است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد.
مَنِ انْقَطَعَ اِلَى اللّهِ كَفاهُ اللّهُ كُلِّ مَؤُنَةٍ وَ رَزَقَهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنِ انْقَطَعَ اِلَى الدُّنْيا و َكَلَهُ اللّهُ اِلَيْها؛
هر كس از غير خدا بِبُرد، خداوند، هزينه زندگى او را تأمين مى كند و از جايى كه انتظار ندارد، روزى اش مى دهد؛ امّا هر كس چشم اميدش به دنيا باشد، خداوند، او را به دنيا وا مى گذارد.
الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ يومَ القيامَةِ؛
دورترين مردم ار خداوند عزّو جل در روز قيامت سرکشانِ متکبّر هستند.
